Özünde, minimalizm, en değer verdiğimiz şeylerden bizi uzaklaştıran her şeyin kaldırılmasıdır. Modern kültür, iyi bir yaşamın, ‘biriktirdiğimiz şeylerle’ ve ‘mümkün olduğu kadar çok şeye sahip olmakla’ olacağı yalanını anlatır durur. Daha fazlasının daha iyi olduğuna ve bir mağazadan alış veriş yaparak mutluluğunu satın alabileceğin fikrine inandırmak sistemin sürekliliği için gereklidir ama konuya bizim mutluluğumuz için baktığımızda yanılıyorlar. Hayatımız alelacele sürekli koşuşturmakla geçiiip gidiyor. Yapmak istediğimiz şeyler için hep gelecekte bir günü seçiyoruz ama yarın hep yarın olarak kalıyor. Çok stresliyiz, kaygılıyız, hastayız. Fazla yemekten hastayız, fazla yemek için daha çok almak için fazla çalışmaktan hastayız. Kredi kartlarını ödemek için uzun, tutkulu saatler çalışıyoruz, ancak borçları daha da arttırıyoruz. Bir etkinlikten diğerine koştururken etkinliğin özünü kaçırıyoruz. Minimalizm hayatı yavaşlatır ama istediğimiz hayatı yaşayabilmemiz için yavaşlatır ve bu modern histeriden kurtulup, daha mutlu yaşayabilmemiz için bizi özgürleştirir. Bu kısır döngüden ayrılma özgürlüğü buluruz. Sadece esasları korumaya çalışıp anlamsızlığı ortadan kaldırmaya ve anlamlı olanı sürdürmeye devam ediyoruz. Ve bunu yaparken, hayata değer katan, anlam katan çabalara değer veriyoruz. Minimalizm, sahip olma hırsından (tutkusundan) kurtulma özgürlüğünü getirir. Tüketimciliğin koşu bandından ayrılıyor ve başka yerlerde mutluluk arayışına girmeye cesaret ediyoruz. İlişkilere, deneyimlere ve ruhsal bakımlara değer verip bunu yaparken de hayatı buluyoruz. Bana gelirsek; şimdiye kadar eski kıyafetlerimin% 50’sini, kitaplarımın…
Read More...